Nabeschouwing

Oh, oh oh die jetlag.....We zijn nu 2 dagen thuis en het ritme is er nog lange niet. Klaar wakker als het tijd is om naar bed te gaan, en overdag een beetje duf. We zijn er echt helemaal uit geweest. Bijna 4 weken lang ons niet druk hoeven maken over de dagen en tijd.
Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan een gezegde van iemand die ooit tegen mij zei in Zuid-Afrika. Wij hebben de tijd, jullie de klok. En dat is ook zo..
Onze agenda's stromen weer vol met afspraken ( ook leuke hoor!) en we pakken de draad van het alledaagse leven weer op.
We hebben genoten van de reis ondanks dat het een reis met veel smog was door de vele bosbranden.
Dit is wel een aandachtspunt voor als we weer zouden gaan naar deze staten van Amerika. Dat zouden we dan niet zo gauw meer doen in augustus, maar eerder in het seizoen.
Het lange vliegen is voor mij persoonlijk ook wel een dingetje maar daar heb ik geen oplossing voor.
Wil je wat zien van de wereld dan ontkom je niet aan deze lange vluchten.
Deze keer was het een vlucht van ruim tien uur (van San-Francisco naar Frankfurt) en daarna nog een vlucht van 1 uur naar Nederland. En met daarbij het  in en uitchecken en het tijdsverschil van 9 uur ben je toch al gauw 24 uur onderweg. Daar komt bij dat een 'gewone' vliegtuigstoel niet echt lekker zit, laat staan dat je je stoel in de relaxstad kan zetten.  
Toch wel een beetje jaloers op onze Koning en Koningin die volgens mij iets comfortabel vliegen.
Maar ach... wie weet zijn zij wel stiekem jaloers op ons gewone leventje..

Dank jullie wel voor het  meelezen en de gezellige berichten in ons gastenboek.

We hopen nog vele verre reizen te mogen maken maar....waar de volgende naar toe mag gaan... We hebben nog geen idee!

Dag 22 Vrijdag 8 september, San Francisco

Onze laatste dag in San Franciso! We hebben een ‘hop on hop off’ ticket gekocht van de bus waarmee je de hele dag kan in en uitstappen. Wel zo gemakkelijk, want van het oorspronkelijke plan om fietsen te huren kwam ik heel snel terug. In San Francisco heb je te maken met veel heuvels en die zijn me daar een partij stijl! Soms wel 45 graden. De heuvels zijn zelfs te steil om er normale trams over te laten rijden daarom worden er cable trams gebruikt. Onder aan de tram zit een soort gleuf waarmee de tram door een ondergrondse kabel wordt voortgetrokken. Dus dat fietsen heb ik maar gauw uit de hoofden van mijn mannen gepraat.

Onder andere staat de Golden Gate Bridge op ons programma. Die brug verbindt het schiereiland met het noorden van San Francisco. De brug is groot genoeg om grote schepen er onder door te laten varen. De brug is 2737 m lang en gaat 1280 m over het water. De brug hangt aan kabels van ongeveer 1 meter dik. De naam van de brug is zo genoemd, omdat in het verleden in Californië veel goud werd gevonden. De brug is dus de poort naar het goud.
De mist blijft ons de hele vakantie achtervolgen. Ook de brug hangt in dikke mist en is helaas bijna niet te fotograferen. Volgens Peter hebben we een smog rondreis gemaakt.

Uiteraard zijn we ook nog naar China Town gegaan. Dit is een wijk waar veel Chinezen wonen. Het straatbeeld wordt gekenmerkt door Chinese straatverlichting, vlaggen en gebouwen die versierd zijn met pagodedaken. Het komt over alsof we ons in één van de drukste steden in China bevinden. En voor wie dol is op chinees eten….je kan je hart ophalen hier. Al met al een mooie drukke dag die afsluiten met een lekker restaurant, maar geen chinees. 

Ook laat San Francisco zien dat niet iedereen happy is met Trump..

Morgen vliegen we weer naar huis, iets wat we ondanks deze geweldige vakantie ook wel weer fijn vinden. Het is fijn dan iedereen weer te zien inclusief Peter's moeder waarvan de situatie gelukkig nog steeds stabiel is.

Dag 21 Donderdag 7 september 2017 Oakland – San Francisco

Ja, ja sinds lange tijd geleden dan toch echt de wekker af horen gaan. Om zeven uur uur in de ochtend worden we gewekt door dat ding. Vroeg op, want van pakken en opruimen is gisterenavond niet veel gekomen en we moeten echt voor half 11 de camper ingeleverd hebben (schoon gemaakt en wel).

Het verkeer naar Roadbear was stroperig en we komen er met moeite door heen. Net op tijd arriveen we dan ook bij de verhuurder. Dit is wel een dingetje, want te laat inleveren betekent een dag extra huur betalen, en die prijzen zijn niet mis. Om 20 mijl (= ongeveer 25 km) voor inlevering af te tanken blijkt trouwens ook niet handig te zijn. Ze zien dat de tank niet volledig is afgetankt en ons propaan staat ook op halfvol. Dat wordt $95 bijbetalen. (duur leermomentje).  Meevaller was dat we als compensatie voor de defecte airco $136 kregen. De camper is voor de rest schadevrij ingeleverd met een dikke pluim voor Peter. We worden met een taxi naar ons hotel gebracht in San Francisco. De indische chauffeur was een grappige man, en deed ons denken aan Ali Osram.  Onze kids snappen nu denk ik gelijk wat we bedoelen. Dit was een radioprogramma waarbij een nederlander zich voordeed als Ali Osram en dan mensen belden met de meest bizarre vragen. Dit luisterden we altijd in de auto tijdens onze vakanties met de kids.

In de avond hebben we shrimp gegeten bij Bubba Gump (van de film Forrest Gump). Daarna zijn we met de boot naar Alcatraz gegaan.

Alcatraz is een eiland in de baai van San Francisco, waar tot 1963 de zwaarste criminelen (zoals Al Capone) opgesloten zaten. Door de afstand tot de wal, het koude water en de stroming in de baai wordt beweerd dat er nooit iemand levend van het eiland ontsnapt is. Of dat waar is, weten we niet, want van de drie boeven die het lukte om uit hun cel te ontsnappen, is nooit meer iets vernomen.

We krijgen een toer door het gevangenisdeel van Alcatraz met koptelefoon in het Nederlands. De Amerikanen hebben er weer werk van gemaakt met veel geluidsanimaties van holle voetstappen, dichtknallende deuren en roepende gevangenen. Heel spannend en indrukwekkend, kippenvel. Typisch vonden we dat alle rechten van de gevangen eerst verdiend moesten worden door goed gedrag. Zelf voor luchten of gebruike van de bibliotheek. Anders zat je alleen in je cel van 2 bij 3 meter.

’s Avond brengt de broer van Ali Osram ons naar ons hotel, waar we moe, maar voldaan neerploffen en de opgedane indrukken verwerken.

Dag 20 Woensdag 6 september, Pinnacles NP- Oakland

Warempel toch goed geslapen deze nacht. Overdag zijn hier (zoals ik al eerder schreef) hoge temperaturen maar de nachten zijn hier koud en dat is dus lekker.  Het stikt hier van de wasbeertjes, eekhoorntjes en herten. De wasbeertjes waren erg actief vannacht, ze  scharrelden druk ruzie makend met elkaar over de camping op zoek naar eten.

Ook de herten lopen gewoon rond je camper.

Vandaag is het onze laatste dag met de camper. Morgen leveren we hem in en verblijven we nog 2 dagen in een hotel in San Francisco. In de hoop nog 1x te mogen barbecueën vanavond trekken we voor de laatstee keer een Wallmarkt in.  We kijken hier iedere keer  weer onze ogen uit wat er allemaal te koop is. Vers brood bijvoorbeeld is lastig te koop, maar je kan wel uit 40 soorten verpakt brood kiezen. Nog even aftanken voor morgen als we bij de camping zijn (we zitten maar 20 mijl van het verhuurbedrijf) en dan gaat toch echt onze laatste avond in met de camper. Olaf stookt er op los met al het hout wat er nog over is, en ik… ik verzamel moed.. want de koffers moeten weer ingepakt worden. 

Dag 19 Dinsdag 5 september, San Simeon Pinnacles NP

Even getwijfeld om nog een nacht  te blijven op deze mooie camping. Maar het weer (20 graden en bewolkt) gaf de doorslag om toch verder te reizen naar onze volgende bestemming, Pinnacles NP.

Dit is een park wat door President Obama in 2013 tot nationaal park is verklaard. Het is een bergachtig gebied en het park dankt zijn naam aan de door erosie uitgesleten overblijfselen van een uitgedoofde vulkaan. Ongeveer 10 jaar geleden zijn een aantal Condors uitgezet. Dit zijn de grootste vogels van de wereld en hebben spanwijdte van maar liefst 30 meter ( oh correctie, ik hoor net dat het 3 meter is). Terwijl we door gebied heen rijden zien we hoe anders de natuur weer hier is. Het landschap doet ons werkelijk (met heimwee) denken aan Namibië, maar dan zonder giraffen enzo.. Je ziet hier ook weer aan de natuur dat het, ondanks dat het maar 100 mijl verder,  flink warm is. En dat klopt, want als we de camper uitstappen om in te checken op de camping is het maar weer liefst 42 graden. En dat met die kapotte airco pfffff…Het is zelfs te warm om wat te gaan doen, maar gelukkig hebben ze een zwembad dus duiken we heerlijk in het water. Ik heb nog wel een taak vanavond… Ook hier mogen we door de  extreme temperatuur niet barbecueën.. ik vraag maar niet naar de restaurants want het antwoord kan ik inmiddels zelf verzinnen.

In de avond spotten we inderdaad de Condor, weliswaar door een professionele verrekijker van een mede vogelaar, maar toch.. Leuk om te zien, maar helaas echt te ver weg voor het schieten van een foto. Wel een foto kunnen maken van een ander vogel rond onze tafel, hij was niet weg te slaan bij ons. Komt vast door die heerlijke maaltijd die in ik in elkaar had geprutst.

Dag 18 Maandag 4 september Big Sur – San Simeon

Vandaag is het hier Laborday. Net zoals wij vaderdag, moederdag, dierendag en weet ik het wat nog meer voor van die rare dagen (behalve moederdag natuurlijk), hebben ze hier Laborday. Dit is hier een officiële vrije dag voor de Amerikanen. De betekenis achter Laborday is dat je op deze dag beloond wordt voor je harde werken het hele jaar en is altijd de 1^e maandag in september (dus lekker lang weekeind). Nou Francien, als je mee leest  (Francien is mijn baas), dit lijkt mij een mooi verfrissend agendapunt voor het aankomende MT.

Na lekker tutten op de camping en ontbijten aan de zee trekken we verder naar zuidelijkste punt van onze route aan de kust. San Simeon. En ik val in de prijzen! Vanwege de afsluiting van de Highway 1 mogen we ook nu weer opnieuw dwars door de bergen (de weg die op het lijstje mag; de gevaarlijkste wegen van de wereld). Zeker 30 mijl weer terug langs de haarspeldbochten en fraaie vergezichten langs ravijnen, Grrrrrr echt niet fijn met een camper hoor. Maar goed we hebben het overleefd. We staan weer op een fraaie natuurcamping zonder water en elektriciteit. Maar wel internet voor het eerst sinds deze vakantie.

Lekker maar ook weer niet… want geen internet geeft ook rust en aandacht voor elkaar. Nu zitten we met zijn drieën niet aanspreekbaar achter de telefoon, laptop en tablet van alles binnen te halen ( ja,ja ook ik ..) Het is hier warm, zeker 27 graden (wel bewolkt) en we zitten weer op loopafstand van het strand. Dus uit met die dingen en lekker naar de zee…

Dag 17 Zondag 3 september, Watsonville – Limekiln NP

Jullie zullen het niet geloven, maar we hebben goed geslapen! Tot dat de wekker ging dan. Vandaag gaan we naar het zeeaquarium in Montery. Volgens zeggen het mooiste aquarium van de wereld. Het heeft meer dan 50 miljoen dollar gekost om de wereld een kijkje te gunnen van het prachtige leven onder water.

Omdat parkeren met een camper nog wel een dingetje is besluiten we vroeg weg te gaan zodat we zeker zijn van een plaats. Dit bleek een wijs besluit. We hadden een plek vlak naast de locatie en het zeeaquarium was echt TOP!  Als cadeautje zagen we ook nog vanaf de pier bij het aquarium  heel in de verte walvissen (bultruggen) in de zee. Helaas te ver weg voor een goede foto. We vervolgen onze reis in de middag naar onze volgende bestemming. Limekiln SP. De weg ernaar toe (Highway 1) is al het hele seizoen afgesloten i.v.m. aardverschuivingen. Dit wisten we, dus we gaan voor de alternatieve route door de bergen. Nou.. die mag gelijk afgevinkt worden op het lijstje de gevaarlijkste wegen van de wereld.

Zeker 30 mijl dwars door de bergen met alleen maar haarspeldbochten en links van me steeds het uitzicht op een diepe ravijn. Ik zit nog net niet hysterisch naast Peter die rustig de camper naar bestemming rijdt. Onderweg komen we nog een motorrijder tegen die onderuit was gegaan over de rotsen. Gelukkig alleen motorschade, hij zelf mankeerde niets. 

Maar wat worden beloond bij aankomst op de camping. We zitten echt direct aan zee met een ruige rotspartij ernaast. Wauw, wauw wauw. Zo’n fanatische plek hebben we nog nooit gehad. De camper staat echt 10 meter van zee in een baai. De temperatuur is hier aangenaam gedaald naar  25 graden en we mogen weer barbecueën. Yes…..geen kookbeurt voor mij dus! Al genietend van mijn glas wijn kijk ik naar de zee, luister naar de bulderende golven op het strand en kijk ik naar mijn mannen die de barbecue en vuurkorf aanmaken. Genieten! 

Dag 16 Zaterdag 2 september, Yosemite NP – Watsonville (Coyote Lake)

Bij het uitrijden van Yosemite park zien we een flinke file van een stroom toeristen die het park binnen willen komen. Vele Amerikanen trekken  massaal het laatste zomerweekeind naar dit gebied. En met het afsluiten van de zuidelijke in/uit gang is de drukte op dit punt nog groter. Arme toeristen die we de rij zien sluiten. De file schatten we op dik 3 uur. 
Ook wij hebben een lange trip voor de boeg. We gaan naar de kust onder San Francisco. We zien aan de natuur dat het warm is buiten. Heel warm, blijkt als we de camper uitstappen. Het is maar hier maar liefst 42 graden. Gelukkig is het een camping waarbij we eindelijk weer stroom hebben en we dus de airco aan kunnen zetten. Bij het inchecken blijkt dat we door de hoge  temperaturen niet mogen barbecueën (en zeker geen kampvuur mogen maken). Oei…we hadden net lekker inkopen gedaan voor de avond. Oké plan B.. waar zijn hier de restaurants vraag ik aan die aardige meneer.

De restrooms (toiletten)  zijn vlak naast uw camper mevrouw. Nee de restaurants…Aha lacht hij gemeen, mevrouw.. u zit midden in een natuurgebied dus restaurants zijn er niet. Nou dat wordt dan zweten in de camping ben ik bang. Want al het buiten koken is Peter zijn domein, maar binnen mag ik de kok spelen is de afspraak. Voor het eerst sinds 2 weken mag ik dus echt aan de bak. Oke, het wordt spaghetti  á la Rina. Recept; gehakt rullen, pot saus er door, spaghetti koken en klaar. Kant en klare salade erbij en geloof me het lijkt heel wat.  Voor dat we aan de nacht beginnen hebben we geloof ik alle drie al 3x gedoucht, want het is me nog een partij warm hier. En de airco is kapot!  Bij het naar bed gaan moet ik lachend denken aan één van onze eerste vakanties in Amerika met de kids toen ze nog klein waren. Na een spannend verhaal over beren in het Sequoia Park durfde toen onze oudste zoon ( ja, jij Lennart!) niet meer te slapen als de ramen open bleven. Ook toen was het 42 graden en hebben we op verzoek van hem de ramen dicht gelaten. We gaan het beleven deze nacht….Welterusten maar weer, Nederland.    

Dag 15 Vrijdag 1 september Yosemite NP

Vandaag staan de enorme mammoetbomen op ons programma om te gaan bewonderen. Bij het binnenwandelen van dit bos herinnert de geur van deze bomen ons direct weer het Sequoia Park waar we lang geleden zijn geweest. Het is een flinke wandeling, waarbij ook de temperatuur van 35 graden zeker een rol speelt.

Je kan je bijna niet voorstellen bij het zien van foto’s hoe gigantisch deze bomen zijn, maar om jullie een idee te geven van de omvang; Je hebt een kring van 25 mensen nodig om deze boom te omsluiten. Helaas is de Mariposa Grove met de allergrootste reus Sequioa’s gesloten i.v.m. restauratie, maar deze flinke jongens doen er zeker niet voor onder. Ook vandaag moeten we helaas onze route weer aanpassen door de aanhoudende bosbranden. Glacier Point (een punt waarbij je een spectaculair uitzicht hebt over de vallei) is afgesloten door een brandhaard daar. Ook de weg vlakbij onze camping waar we aankomende nacht vertoeven is afgesloten. Dit is een belangrijke verbindingsweg vanuit het zuiden die toegang geeft tot dit park. De camping zelf is wel te bereiken.  Maar voor morgen betekent dit opnieuw met de kaart op schoot een andere weg zoeken om het park te kunnen verlaten. Maar dat is zorg voor morgen.. Nu nog even genieten!  De beren laten het overigens wel afweten.. we hebben er nog geen 1 gezien.

Dag 14 Donderdag 31 augustus June Lake – Yosemite NP

Wakker worden pal naast June Lake (meer) is echt geen straf. We genieten van het uitzicht tijdens ons ontbijt en vervolgen onze reis naar Yosemite NP via de Tioga Pass. Vlak voordat we het park ingaan nog even wat proviand inslaan en op verzoek van mij met een volle tank het park in. Al mopperend tankt Peter. De benzine is hier 4x zo duur dan in minder toeristisch gebied. Van 1 dollar per gallon naar 4 dollar. Maar ja, wie mijn vorige weblogs heeft gelezen weet dat tanken (tijdstip en hoeveelheid) altijd een ‘dingetje’ tussen ons is.

Bij het binnen rijden van het park bepalen al gelijk de enorme rotsen en hoge kliffen het landschap. Wat een geweldig park. Het is nog zeker twee uur rijden om midden in Yosemite te komen waar we voor de nacht een camping hebben gereserveerd. (Upper pines campground). Het is hier warm, zeker 35 graden, maar gelukkig daalt de temperatuur in de nacht tot 14 graden. Na allerlei berenadviezen (er leven in dit gebied circa 30.000 zwarte beren) parkeren we de camper op de camping. Vandaag maken we in het park  gebruik van een shuttle bus om alle high lights te  bewonderen.

De granietmassa El Capitan trekt veel publiek. Er zijn momenteel veel klimmers bezig om op de top te bereiken. Een pittige klim van 3 tot 6 dagen waarbij je ’s nachts langs de richel slaapt in een hangmat. Heel moedig en bijzonder om te zien. Thuis nog maar eens de documentaire van Tom Waes kijken. Een Belg die vrijwel  ongeoefend ook deze uitdaging succesvol is aangegaan. Het is een deel uit de serie Tomtesteron en zeker een aanrader om ook te kijken.

Dag 13 Woensdag 30 augustus, Lake Tahoe – June Lake

Na ons door de wegobstakels heen geperst te hebben vervolgen we onze weg naar June Lake. Een klein plaatsje vlak bij de ingang van Yosemite NP. Het blijkt een lange trip te worden. De geplande weg door de bergen is vanmorgen afgesloten door wederom een enorme bosbrand. Tegen de tijd dat we bij de omgeleide weg komen wordt deze ook voor ons neus afgesloten omdat de brand zich verder uitbreidt. Ja.. wat nu….gelukkig hebben we naast de ‘tomtom’ ook nog een ouderwetse kaart bij ons (tip voor Lennart en Suus: zorg dat je die ook bij je hebt vlg. jaar).

We bestuderen de kaart naar nieuwe mogelijkheden om toch op onze bestemming te komen. We zijn al een paar keer in Amerika geweest maar hebben nog nooit zoveel bosbranden meegemaakt. Vanuit de camper zien we goed de rook van het getroffen gebied. Respect voor alle brandweerlieden hier. Na zeker twee uur omrijden (door de staat Nevada heen) komen we dan toch in de buurt van June Lake. Eerst gaan we nog even langs Bodie.

Bodie is een verloren (spook) western stadje waar vroeger goudzoekers actief waren. Voor alle fans van Wie is de Mol: van het laatste seizoen is hier een aflevering opgenomen. 
Het is heel karakteristiek om te zien en ligt 12 km verscholen in de bergen, waarvan we de laatste 4 kilometer door gravel moeten rijden. De laatste glazen sneuvelen hierbij in de kastjes. Bijna donker komen we aan op de camping. Gauw het kampvuur aan het eten maken. Restaurants zijn hier namelijk ver te zoeken dus genieten de boys bijna dagelijks van mijn kookkwaliteiten. Nou ja… ik hoef eigenlijk alleen de salade uit een zak te halen en in een schaal te doen, de rest doet Peter op de barbecue. 

Dag 12 Dinsdag 29 augustus, Plumas Eureka S.P. – Lake Tahoe

Op naar Lake Tahoe! Volgens de boeken het op één na mooiste en diepste meer van Amerika (Crater Lake staat nummer 1). Vol goede moed gaan we op pad. Het is een toeristisch gebied en we hebben een camping in Meeks Bay gereserveerd. Dit ligt in het midden, direct aan het meer. Eén lange slingerweg met veel opstoppingen, en veel borden ‘No parking’ doet ons al het ergste vrezen. Een spontane stop met als doel te gaan varen op het meer zit er niet in. Wat een drukte…een parkeerplaats zoeken is al een ding op zich, met een camper ben je kansloos. We besluiten de boottrip dan ook maar te laten zitten en zoeken de camping op. De camping is niet veel. maar het strand met uitzicht op Lake Tahoe maakt alles goed.

We parkeren onszelf direct aan het meer en genieten van het mooie uitzicht. Dit gebied kan de grote stroom toeristen volgens ons helemaal niet aan (of je moet je uitstapjes ‘s nachts willen maken). Wij sluiten dan ook af met de woorden: Lake Tahoe……Wij gaan er niet meer naar toe!

Ohja nog wel een leuk weetje voor onze generatie (50+). De hele westernserie Bonanza is hier vroeger opgenomen.  

Dag 11 Maandag 28 augustus, Lake Almanor Plumas Eureka S.P.

Na een onrustige nacht schrikken we om half tien wakker. Ach ja .. het is vakantie en we hebben de tijd. Dus starten we langzaam op met een ontbijt buiten, midden in het bos. Uiteraard met onze eigen vertrouwde koffie uit Nederland. En terwijl we genieten van dit bakkie pleur jat een eekhoorn onze lege pot pindakaas. Ik zeg goedemorgen Nederland….

Californië is toch wel een hele mooie staat in Amerika hoor. En zo anders dan Oregon. De wegen door de heuvels met aan beide kanten enorme bossen, kabbelende beekjes en bomen van wel zeker 40 meter hoog,  is het geen straf om te reizen. Het doet ons denken aan onze vakantie in Canada enkele jaren geleden.

We komen halverwege de middag aan in Plumas Eureka S.P. De reden van de oprichting van dit park was de ontdekking van goud. Er is in totaal meer dan 8 miljoen dollar aan goud gedolven uit dit gebied. Nu is het een prachtig natuurgebied waar je heerlijk kan vertoeven. Wij hebben behoefte aan even niks..

We gaan lekker met een boek aan de beek zitten waar we pal naast staan met de camper.

De bosbranden liggen hier trouwens ook op de loer. Het alert staat op high langs de wegen. (in Oregon was het alert extreem). Toch kwam de sheriff melden dat ze een paar dagen geleden op het nippertje een ramp hebben kunnen voorkomen. In een naast gelegen stadje, 10 km hier vandaan, woedde een flinke bosbrand die ze met heel veel brandweerlieden hebben kunnen blussen. Was het vuur onbeheersbaar geworden dan was het hele stadje in rook opgegaan. We begrijpen dan nu ook al die borden langs de huizen met de teksten "Firefighters thank you!".

Vervolgens krijgen we ook nog de waarschuwing van de beren die in het park gezien zijn. Een zwarte beer met 2 jongen scharrelt over de camping ‘s nachts.. wordt dus weer een spannende nachtje (maar wel 1 met de deur op slot).

Dag 10 Zondag 27 augustus, Lassen Volcanic NP – Lake Almanor

Vandaag het zuidelijke stuk van Volcanic NP gedaan en de laatste actieve geisers bewonderd. Volg de geur van rotte eieren en je komt er vanzelf. Maar wat een mooi natuurverschijnsel.

Vanuit dit park vervolgend we onze weg verder naar Lake Almanor. Wederom een bosrijk gebied met in het midden het meer Lake Almanor. De temperaturen worden hier met de dag hoger, we schatten het op ruim 30 graden. Omdat we laat in het jaar zitten koelt het in de avond aangenaam af. In de nacht wordt Peter rond 3 uur wakker, hij dacht een beer te horen snuffelen rond de camper. Onze camperdeur stond wagenwijd open (was Peter vergeten dicht te doen voor het naar bed gaan) dus de beer was hartelijk welkom in ons stulpje. Gelukkig bleekt het vals alarm, maar de deur hebben we toch maar op slot gedaan voordat we verder gingen slapen. Een half uur later worden we weer gewekt maar nu door een telefoon die over gaat.

Het blijkt een zakelijke relatie van Peter te zijn die wat info wilde hebben. En ja.. die weet natuurlijk niet dat we in Amerika zitten, laat staan dat hij weet dat het hier nu midden in de nacht is. Na de telefoon maar op stil gezet te hebben proberen we nog wat meters te maken met slapen.   

Dag 9 Zaterdag 26 augustus Lava Beds – Lassen Volcanic NP

Met het achterlaten van de staat Oregon en het binnen trekken van Californië lijkt het erop dat we ook de bosbranden gepaard met rook en mist achter ons laten. We zien zowaar een heldere blauwe lucht aankomen. Jeetje, de wereld ziet er dan toch wel een stuk mooier uit zeg. We reizen naar het volgende nationaal Park, Lassen Volcanic NP. Dit is wederom vulkanisch.

Het is een geologisch actief gebied met borrelende modderpoelen, stromende waterbronnen en een vulkaan. We lopen in het park de Bumpass Hell trail. Vernoemd naar de berggids Kendall Vanhook Bumpass. Deze gids ontdekte dit gebied in 1865 en verloor hierbij een been doordat hij in een kokende modderpoel stapte. Vandaar het woord Hell in deze trail. Voor mij was hij ook een beetje “Hell” trail. Op de kaart stond dat het een wandeling zou zijn van 30 minuten. Nou wij kwamen op dik 2 uur uit. Gelukkig was het eind van de  middag dus de ergste warmte was voorbij, maar dan nog…..

Het gebied is echt schitterend en de helder blauwe lucht vandaag maakt het plaatje compleet. Lopend langs de kokende, naar zwavel stinkende modderpoelen moeten we denken aan onze vakantie in Yellowstone.

Maar dan is dit een klein stukje ervan. We brengen de nacht wederom door midden in de natuur. Even nog snel brood kopen voor het ontbijt bij de kampwinkel. Daar mogen we maar liefst zes dollar voor neer tikken. De prijzen liegen er niet om hier. Het levensonderhoud is hier een stuk duurder dan in Nederland. Maar goed het brood voelt nog redelijk vers aan en:  Beter duur dan niet te krijgen!

Dag 8 Vrijdag 25 aug Crater Lake - Lava Bed N.M

De dagen zijn we compleet kwijt, om te weten welke dag het is moeten we op ons reisschema kijken. Vandaag vrijdag dus. Rond 10.00 zijn we klaar voor vertrek. Op naar Lava Bed N.M. We verlaten tevens de staat Oregon en trekken Californië binnen. 
Lava Bed N.M. is wederom een vulkanische streek maar hier is de lava over het hele gebied verspreid. Ook zijn er allerlei grotten (caves) die voor het publiek zijn opengesteld.

We slapen op Indian Well Campground. Een self-support camping zonder voorzieningen. Het werkt niet met een reserveringssysteem maar met 'wie het eerst komt, wie het eerst maalt'. 
Je zoekt een vrije plek hang een briefje met je naam op de bijbehorende paal, stopt 10 dollar in een envelop en dump deze in een brievenbus. Ik vraag me af of dit systeem in Nederland ook zou werken of dat de camping snel failliet zal zijn hahahaha.

Het is overigens een warm, woestijnachtig gebied, waar het stikt van de slangen. Gelukkig geen één gezien pffffff. Bij het invallen van de avond starten de krekels een geweldig concert wat aanhoudt tot diep in de nacht. De hemel is helder en we kijken  tegen miljoenen sterren aan.  Ik ben helemaal om! Van  het graag op campings staan met alle denkbare voorzieningen naar het slapen in de natuur. Wat een vrijheid en geweldige ervaring…Slaap lekker!

Dag 7 Donderdag 24 augustus Diamond Lake – Crater Lake

Vandaag reizen we van Diamond Lake naar het beroemde Crater Lake. Dit geweldige blauwe meer ligt midden in de krater van een vulkaan en wordt het mooiste meer op aarde genoemd. Waar we al een beetje bang voor waren blijkt waarheid te zijn. Het gehele meer is gevuld met mist door de branden rondom dit gebied. Ik sluit een foto bij waarbij je kan zien waar er momenteel allemaal vuur is in dit gebied. We ruiken ook goed de brandlucht. We proberen toch de route rond het meer te rijden in de hoop ergens misschien een helder stuk tegen te komen. Maar helaas het hele meer hangt vol met rook, waardoor we echt niets zien en onze foto’s zoekplaatjes worden.

Sommige mensen beschermen hun ademhalingswegen bij het uitstappen zelfs met een doek. Zo erg vonden wij de lucht nu ook weer niet maar het illustreert  wel goed hoe het hier is. Ondanks dit alles hebben we toch wel mooie dingen gezien hoor. Bijvoorbeeld de Pinnacles. Dit zijn een reeks spitse rotsformaties van soms wel 30 meter hoog die door erosie uit versteende vulkaans zijn gevormd. Ook hier helaas geen helder foto, maar ik sluit het toch bij. Met muziek op de achtergrond in de camper van Boudewijn de Groot “als de rook om je hoofd is verdwenen” (geen grapje!) rijden we naar de camping in Mazama. Morgen trekken we verder naar het zuiden en hopen we op een helderder zicht.

Dag 6 Woensdag 23 augustus Newberry Crater – Diamond Lake

Na ons ochtendritueel vertrekken we naar het uitzichtpunt over het meer hoog in de bergen. Paulina Overlook. Dit geeft volgens de boeken en de lokale mensen hier een ongelofelijk fraai uitzicht over Oregon. Na een lange, zeer slechte slingerweg naar boven waarbij ons halve serviesgoed is gesneuveld in de kastjes door het schudden van de camper, komen we tot een teleurstellende ontdekking. Het uitzicht is niet goed  eigenlijk geen uitzicht). Zoals ik al in het vorige weblog schreef hebben we hier te maken met veel bosbranden waardoor er een enorme smog in Oregon is (wees gerust thuis, het is wel veilig hier voor ons). Er zijn in dit gebied wel 1600 brandweerlieden continue bezig de branden onder controle te houden.  We gaan weer naar beneden en reizen verder naar Diamond Lake. Ook hier is het erg mistig en kunnen we zelfs de overkant van het meer niet zien.

Maar niet getreurd, we mogen hier gelukkig wel barbecueën en in de avond een kampvuur maken.

Aan het meer zien we weer dezelfde osprey vogels druk bezig met vissen vangen. Een erg leuk gezicht als hun missie slaagt. 

Dag 5 Dinsdag 22 augustus Madras – Newberry Crater

Vanmorgen wederom vroeg wakker, maar we komen toch al aardig in het tijdritme van Amerika.

Een camper is echt heerlijk tijdens je vakantie. Zeer compleet uitgerust met oven, magnetron, toilet, warm water, een douche en een aggregaat om stroom op te wekken. Dat komt bij zelfsupport heel handig uit. De douche in de camper gebruiken we ook. Geen getob op campings waar je viezigheid van een ander kan treffen in de douche. Er zijn wel wat praktische aandachtspuntjes. Na mijn douchen vanmorgen bijvoorbeeld bleef de douchebak vol water staan. Oeps zit de vuilwater tank nu al vol? Eigenlijk wel logisch na 3 dagen gebruik. Normaal heb je op campings van die dump stations waar je je septictank en vuil water kan lozen. Maar ja we staan in de wei bij boer Bertus (weten jullie nog?).

En in die wei is uiteraard geen dumpgelegenheid. Maar ook hier had onze boer rekening mee gehouden. Voor 20 dollar kwam er een gierwagen voorrijden met een knulletje van 8 aan het stuur en konden we lozen met zijn geweldige woorden: YOUR POOP IS OUR GOLD!

Na het afronden van ons ochtendritueel gaan we verder op pad. Vandaag reizen we naar Newberry Crater. Onderweg bij een Wallmart gestopt en daar op de parkeerplaats gebruik gemaakt van de wifi om het eerste deel van ons het weblog te publiceren en Peter heeft gebeld met het thuisfront.

We trekken een vulkanisch gebied in, en verblijven op een natuurcamping direct aan het prachtige meer van Paulina. Centraal Oregon is typerend door zijn vulkanische landschappen vermengd met bossen. Het is hier heel erg warm en we komen met regelmaat afgesloten wegen tegen door de bosbranden die zich door deze warmte ontwikkelen. We zitten in een veilige omgeving maar hebben beperkt uitzicht door de gigantische mist die hier hangt. Deze mist komt van de enorme bosbranden die al maanden bezig zijn in Canada. Daar zitten we hemelsbreed een paar 100 km vandaan. Dus mooie plaatjes schieten met de camera is er helaas niet bij. In de middag zijn we een trail gaan lopen naar een Lava stroom van vulkanisch glas (obsideaan). Na een behoorlijke langdurige artritis in mijn knie door artrose was het even de vraag of mij dit wel weer ging lukken. Maar gelukkig ging het lopen redelijk en kon ik met de boys mee.

We sluiten de dag af met een stoel en glas wijn direct aan het meer en genieten van de chipmunks en osprey vogels die zeer behendig vliegend over het meer de vissen uit het water grijpen. Ze waren ons steeds te snel af voor het maken van een foto.

Dag 4 Maandag 21 augustus Madras- Zonsverduistering

Wat een dag, wat een dag! De zonsverduistering van heel dichtbij mee mogen beleven. Iets wat op Peter zijn bucketlist stond en waar ik er een beetje nuchter tegen aan keek. Maar het was zo bijzonder… De start van de zonsverduistering was al om 09.00 uur in de ochtend. De sfeer op de camping (oh nee weideJ ) was geweldig en iedereen was al vroeg in de ochtend druk (en zenuwachtig) in de weer om zijn camera te positioneren en uit te testen.  Ik keek er met verbazing naar. Wat een gekte… Maar toen het moment daar was moet ik toe geven dat het zelfs voor mij een echt een kippenvel moment was. Een niet te omschrijven gebeurtenis zo bijzonder. Terwijl de ochtend met een flinke zon en hoge temperatuur startte begon het rond half tien te schemeren en werd het zelfs koud. 

Rond 10.00 was de zonsverduistering compleet en was het 2 minuten pikdonker omdat we volledig in de schaduw van de maan zaten. Iedereen joelde van vreugde op dat moment en we voelde zich met elkaar verbonden door dit fenomeen. Het was echt een heel bijzonder moment wat je niet vaak mee zal maken. Foto’s moeten deze keer maar mijn verhaal ondersteunen. Maar het was namelijk echt een geweldig moment om mee te maken.

De sfeer op de camping was zo gezellig dat we besloten nog een dag te blijven. Deze nacht was gratis.. ach en dan is die 1^e nacht van 150 dollar zomaar gewijzigd in 75 dollar per nacht en valt dat dus ook nog eens mee.